بررسی تاثیر تحریکات حسی بر عملکرد تنفسی بیماران تحت تهویه مکانیکی

هدف: بهبود عمل کرد تنفسی و آماده نمودن بیمار برای جداسازی از دستگاه تهویه مکانیکی یکی از چالش های مراقبتی در بخش های مراقبت ویژه است. هدف این مطالعه بررسی تاثیر تحریکات حسی بر عمل کرد تنفسی بیماران تحت تهویه مکانیکی می باشد. مواد و روش ها: این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی مقدماتی بود که در آن 30 بیمار تحت تهویه مکانیکی در بخش های مراقبت ویژه شهر کاشان به صورت در دسترس انتخاب شدند. پس از ثبت مشخصات دموگرافیک و پارامترهای همودینامیک و تنفسی بیماران، برنامه تحریکات حسی در شیفت صبح با کمک همراه بیمار به مدت 25 دقیقه انجام شد. سپس پارامترهای تنفسی و فیزیولوژیک بیماران بلافاصله و یک ساعت بعد توسط چک لیست ثبت گردید. یافته ها: یافته ها نشان دادند که میانگین سنی بیماران 5/19±1/57 سال و میانگین مدت زمان اتصال آن ها به دستگاه تهویه مکانیکی در زمان مطالعه 4/4±7/5 روز بود. بیش تر بیماران (6/66%) به علت نارسایی تنفسی تحت تهویه مکانیکی بودند. تحریکات حسی؛ پارامترهایی همچون تعداد تنفس، تهویه دقیقه ای، اشباع اکسیژن خون شریانی، ضربان قلب، و فشار خون سیستولیک بیماران را به طور معنی داری افزایش داد (05/0p<) اما بر حجم جاری، کمپلیانس ریه ها و حداکثر فشار دمی تاثیر معنی داری نداشت (05/0p>). همه پارامترهای تنفسی و همودینامیک بیماران پس از یک ساعت به طور معنی داری کاهش یافت. نتیجه گیری: تحریکات حسی می تواند مرکز تنفس بیماران تحت تهویه مکانیکی را تحریک نماید اما بر پارامترهای جداسازی بیماران تاثیری ندارد. مطالعه بیش تر برای بررسی تاثیر طولانی مدت تحریکات حسی بر آمادگی بیماران تحت تهویه مکانیکی برای جداسازی پیشنهاد می شود